“De 13 kristallen schedels zijn eeuwenoude bijzondere artefacten. Ze staan bekend om hun krachten om spirituele energie te versterken en toegang te bieden tot verborgen wijsheden. Is de legende waar? Ontdek het in dit blog.”

13 kristallen schedels / 13 crystal skulls

De human skulls die je kunt kopen in winkels zijn verbonden met de 13 oorspronkelijke kristallen schedels. De legende over deze schedels is interessant. Als iemand die van legendes houdt; ben ik alles gaan uitzoeken. Uiteraard ga ik het met jouw delen!
Wil je meer weten over het werken met kristallen schedels? Lees dan ook het blog onder deze link.
Het blog waar jij je nu op bevindt is groot en ik verwijs her en der door of terug naar geschreven paragrafen; pak er lekker een kopje thee of koffie bij. Veel leesplezier!

Over de hele wereld zijn duizenden kristallen schedels te koop. Ze worden veelal in Duitsland, Brazilië en China geproduceerd. De 13 schedels waar wij het hier over hebben zijn volgens de legende níet door mensen gemaakt.
De schedels zijn duizenden jaren oud, perfect qua vorm en toentertijd waren er niet de middelen om stenen zo kundig en precies te kunnen bewerken.
Je leest het goed; ze ‘waren er gewoon’, gemaakt door moeder aarde of het universum?
Veel mensen geloven dat de schedels afkomstig zijn van het legendarische eiland Atlantis. De kennis van de bevolking van Atlantis zou opgeslagen liggen in de schedels die vervolgens over de wereld verspreid zijn. Deze kennis zou bij een nieuwe universele cyclus (een cycli volgens de Maya kalender) vrijgegeven worden.
Daarnaast wordt er door een andere groep mensen gedacht aan een oude Amerikaanse beschaving of aan de Lemuriërse beschaving die tien miljoen jaar geleden bestond. Ook worden buitenaardse wezens overwogen die de schedels geprogrammeerd zouden hebben met het ‘prototype van het perfecte menselijke bewustzijn’.

Archeologen, wetenschappers, musea en spirituele mensen zijn de schedels al lange tijd aan het bestuderen.
Al bevinden de schedels zich verspreidt over de wereld, er wordt geloofd dat ze oorspronkelijk afkomstig zijn uit Mexico en Centraal Amerika.

Kwarts kristal, bijzonder materiaal.

Acht, twaalf of dertien oorspronkelijke kristallen schedels?

Volgens de legende kunnen de 13 oorspronkelijke schedels spreken, zingen of visioenen geven. Elke schedel beschikt over unieke kennis en kracht en over een hele hoge trilling. Wanneer je in de aanwezigheid van deze schedels bent of bent geweest, worden genezingsprocessen in werking gezet (ziektes zouden genezen, zoals kanker). Tevens nemen je paranormale vermogens toe.

De wetenschap ondersteunt de beweringen over de genezende en de bovennatuurlijke krachten van de schedels niet. Er zijn namelijk geen bewijzen gevonden voor ongewone verschijnselen welke verband houden met de kristallen schedels. Ook worden er geen redenen gezien voor verdere onderzoeken naar de werkingen. Maar de onderzoeken naar de herkomst en de vervaardigingsmethoden zullen waarschijnlijk nog wel even doorlopen.

Volgens Sandra Bowen en F.R. Nick Nocerino en Joshua Shapiro (auteurs van het boek ‘Mysteries of the crystal skulls’), werken de schedels als een soort computer: Ze zijn in staat om energieën en vibraties uit de omgeving vast te leggen. Ook kunnen ze gebeurtenissen of beelden op een fotografische wijze of als visioenen afspelen. Met andere woorden; aangezien de schedels al duizenden jaren oud zijn, bevatten ze de geschiedenis van de wereld. Zij hebben het over acht oorspronkelijke schedels en niet over 13.

Andere bronnen hebben het over 12 schedels. Maar door het verschil in aantallen blijkt dat eigenlijk niemand precies lijkt te weten om hoeveel ‘oorspronkelijke schedels’ het gaat. Daarbij wordt het natuurlijk ook lastiger gemaakt doordat er nog altijd nieuwe kristallen schedels worden geproduceerd. Elke bestaande schedel laten onderzoeken is niet één van de meest eenvoudige zaken.
Voor de synchroniteit spreek ik in dit blog over de ’13’ schedels.

De inhoud van legendes.

Volgens de Maya’s die de schedels gebruikte in mystieke rituelen is de oude geschiedenis van moeder aarde opgeslagen in 13 kristallen schedels.
Elke 1000 jaren werd er één schedel gemaakt, waarin de kennis van dat tijdperk opgeslagen werd. Elke individuele edelstenen schedel heeft een bijzondere werking.

Wanneer de kristallen schedels echter allemaal zijn teruggevonden, komt er een zeer krachtige energie vrij en begint volgens de overlevering het nieuwe tijdperk van verlichting om de mensheid te helpen.
Ook zijn er legendes die spreken over het samenbrengen op een specifieke tijd en plaats. Op het moment van samenbrengen wordt een grote hoeveelheid aan kennis en energie onthult. Deze kennis zou ons helpen om de mysteries van het universum te begrijpen. Een vergroting van het menselijke bewustzijn is één van de gevolgen.

Wanneer de kristallen schedels echter allemaal zijn teruggevonden, komt er een zeer krachtige energie vrij en begint volgens de overlevering het nieuwe tijdperk van verlichting om de mensheid te helpen.
Ook zijn er legendes die spreken over het samenbrengen op een specifieke tijd en plaats. Op het moment van samenbrengen wordt een grote hoeveelheid aan kennis en energie onthult. Deze kennis zou ons helpen om de mysteries van het universum te begrijpen. Een vergroting van het menselijke bewustzijn is één van de gevolgen.

Een andere legende is spannender, die vertelt over een reeks van catastrofale gebeurtenissen. Deze zouden in gang worden gezet wanneer de schedels ooit allemaal samenkomen. Zowel Discovery Channel Canada (juni 2008) als een Sci Fi Channel (mei 2008) hebben een uitzending gewijd aan deze beweringen. In deze uitzendingen werd getracht de kristallen schedels te verbinden met de Maya’s en het leven op Mars (door de heer Richard Hoagland) en met de verloren beschaving van Atlantis en antizwaartekracht claims (door de heer David Hatcher Childress).

Ceremonies in tempels.

De auteur Drunvalo Melchizedek heeft een boek geschreven ‘Serpent of Light’. In zijn boek vertelt hij dat hij afstammelingen van de Maya’s tegen is gekomen die kristallen schedels in hun bezit hadden. Deze schedels werden tijdens ceremonies in de tempels in Yucatán ingezet. Volgens de afstammingen zaten de oude Maya zielen in de schedels en waren deze aan het wachten op de juiste tijd om hun kennis vrij te geven.

Zijn de 13 kristallen schedels echt of nep?

Om antwoord te geven op de vraag of een kristallen schedel echt of nep is zijn er kostbare onderzoeken nodig. Het is een feit dat niemand met 100% zekerheid weet wie de schedels gemaakt heeft of wanneer.
Radiokoolstofdatering, één van de meest voorkomende testen die wordt gebruikt om de ouderdom van een organisch materiaal en ecofacten te bepalen, kan de leeftijd van kwarts niet dateren. Een ecofact is een object dat wel in aanraking met de mens is geweest, maar niet door de mens is vervaardigd.

Door de jaren heen zijn er zeer veel onderzoeken uitgevoerd naar de mythen en legendes rondom de ’13 oorspronkelijke schedels’. Of de mythe in twijfel wordt getrokken door alle tot nog toe bekende informatie; daar mag jij zelf over oordelen.
Ik vond het erg interessant om overal in te duiken en ik neem jullie mee met de verhalen en zal proberen alles zo helder mogelijk uit te leggen. Voor mij was dit een erg leuk blog om te mogen schrijven!

De mening van experts; zijn de schedels van een natuurlijke oorsprong of handmatig vervaardigd?

De British Museum Skull, één van de oudste bekende kristallen schedels.

Tijdens een microscopisch analyse onderzoek in 2007 werden er in de ‘British Museum Skull‘ zeer kleine groene kristallen waargenomen.
Deze schedel is één van de oudste bekende kristallen schedels. Hij was het eerste opgedoken in 1881 in de winkel van Eugène Boban: Een Franse antiekhandelaar en amateurarcheoloog uit de 19e eeuw. Hij handelde voornamelijk in pre-Colombiaanse artefacten (voorwerpen). Deze man nam op zijn reizen vaak items mee om in Parijs in zijn winkel te verkopen. Hij stond bekend om het verkopen van vervalsingen.
De groene kristallen bleken ijzerrijke chlorieten te zijn die slechts op deze drie plekken in de wereld te vinden zijn (Brazilië, Madagaskar of de Europese Alpen). Het was hierdoor onmogelijk dat dit gesteente gebruikt was door pre-Colombiaanse inheemse beschavingen. Dit omdat deze gebieden veel verder liggen dan waar de Maya’s ooit handel hebben gedreven.

Met een Raman-spectroscopie (hiermee wordt er gebruik gemaakt van de interactie van licht met het materie, om inzicht te verkrijgen in de samenstellingen of kenmerken van een materiaal) hebben MacLaren Walsh en Sax getracht de oorsprong van het kristal te bepalen. Het kristal bleek specifieke onzuiverheden te bevatten die onthulde dat het afkomstig moest zijn uit Brazilië of Madagaskar.
Ook zijn er patronen/ sporen in de schedels gevonden die duiden op het gebruik van moderne metalen roterende gereedschappen. De Maya’s hadden hier geen beschikking over. Hierdoor implementeren beide musea de gedachten dat de British Museum Skull afkomstig zou zijn uit medio tot eind 1800, begin 1900.

Boban verhuisde zijn bedrijf later naar New York en de schedel werd verkocht aan George H. Sisson. De juwelier Tiffany and Co. kocht de schedel even later in een veiling, waarna hij werd verkocht aan het Britse Museum in 1897. Het museum komt ervoor uit dat de schedel niet authentiek is, maar is gemaakt met moderne gereedschappen.

De Paris Skull pre-Colombiaans?

Engineers van het ‘Centre de recherche et de restauration des musées de France’ (ook wel C2RMF genoemd) hebben de ‘Paris Skull‘ gedurende drie maanden onderzocht. Ook zij concludeerde dat het hier niet zou gaan om een schedel van een pre-Colombiaanse inheemse beschaving.
Dit omdat zij met een SEM analyse (scanning-electron-microscope; deze microscoop is ontworpen om oppervlaktes te kunnen onderzoeken van solide objecten), sporen vonden van het gebruik van moderne metalen gereedschappen en polijstmiddelen.
Daarnaast werden er met een particle-accelerator (deeltjesversneller) sporen van water in de schedel gedetecteerd, afkomstig uit de 19e eeuw.
Een destijds nieuwe techniek ‘kwartsydratatiedatering’ (QHD) demonstreerde dat de Paris schedel uit een latere periode kwam dan referentie voorwerpen van kwarts. Waarvan bekend was dat deze uit 1740 kwamen.

De onderzoekers van het C2RMF publiceerde in 2009 alle resultaten van hun onderzoeken. Zij concludeerden dat de SEM en de QHD resultaten in combinatie met alle bekende informatie over de schedel aantonen dat de schedel gemaakt is in de 18e of in de 19e eeuw.
De schedel maakt onderdeel uit van de collectie van ‘Musée du Quai Branly’. Zij concludeerden dat alle onderzoeken uitwezen dat het ging om een schedel uit de late 19e eeuw.

De Smithsonian skull, een anonieme levering.

Het eerder benoemde Smithsonian Institute ontving in 1992 een anonieme levering. In de verpakking zat een enorme melkwitte schedel met een briefje erbij dat het zou gaan om een Azteekse schedel. Deze was in 1960 in Mexico gekocht en was ooit het voormalige bezit geweest van de rijke Mexicaanse dictator Porfirio Diaz. De schedel had de naam ‘Smithsonian skull‘. De schedel woog meer dan 15kg. Hij werd volgens Arthur C. Clarke zowel in het water als in de lucht gewogen.

Mevrouw Jane MacLaren Walsh nam het onderzoek op zich om te kijken wat de oorsprong van de schedel was. De schedel was ‘anders’ dan andere schedels; hij was namelijk uitgehold vanbinnen.
Uiteindelijk traceerde ze hem terug naar de eerder benoemde heer Eugène Boban. In 1898 kocht het British Museum de schedel van de juwelier Tiffany and Co. Zij hadden de schedel van Boban overgenomen nadat hij uit Mexico vluchtte toen hij door de mand viel voor fraude: Boban probeerde namelijk de schedel aan het Nationale Museum van Mexico te verkopen onder de verzonnen informatie dat het zou gaan om een Azteekse schedel welke afkomstig zou zijn van een archeologische opgraving in Mexico: Zij kwamen erachter dat dit niet de waarheid was.

Slijp- en polijstmiddelen.

Pas tegen het einde van de 19e eeuw werd carborundum gesynthetiseerd (in Nederland sinds 1973, door Elektroschmelzwerk Delfzijl ESD).
Door deze bevindingen vermoedde MacLaren Walsh dat het gaat om een schedel van eind 19e, begin 20e eeuw: Toen carborundum algemeen beschikbaar was voor slijpwerk. Het is helder; het gaat hier niet om een schedel afkomstig van pre-Colombiaanse inheemse beschavingen.

Zijn de 13 kristallen schedels te modern voor de legende?

Uit de resultaten van de bovengenoemde onderzoeken komt boven dat de drie onderzochte schedels uit musea;

te modern zijn om uit het Maya tijdperk* of het Azteekse tijdperk** te zijn. Laat staan uit Atlantis***.
Maar; er is nu nog altijd die ene schedel, de Mitchel-Hedges schedel, die ik nog niet in de diepte heb besproken. Lees lekker verder zou ik zeggen en ontdek meer over dit mooie relikwie.

*circa 800 jaren voor Christus tot 1530 jaren na Christus, werkende met natuurgoden. Binnen de inheemse gemeenschappen van San Juan en Chamula en Zinacantán bestaat dit volk nog steeds.
**15e en 16e eeuw, werkende met vruchtbaarheidsgoden en oorlogsgoden. Deze cultuur is uitgestorven maar leeft voort via de afstammingingen van de inheemse bevolking.
***Het mythische Griekse eilandenrijk dat in de oceaan zou zijn verdwenen.

De beroemde Mitchel Hedges kristallen schedel;
Het begin van hoe verhalen groot worden.

Hoe gaaf legendes ook zijn en hoe bijzonder (en groot) de verhalen ook worden: Ze zijn helaas niet altijd te vertrouwen. Of de legende van de Mitchel Hedges Skull echt op nep is; dat mag je zelf bepalen na het lezen van de in dit blog verwerkte informatie.

De onderzoeken van de hierboven genoemde musea betroffen enkele van de meest bekende kristallen schedels, maar niet de “Mitchell-Hedges schedel”. De Mitchel-Hedges schedel is gevonden door de ontdekkingsreiziger Frederick Albert Mitchel-Hedges (ook wel ‘Mike’ genoemd) en zijn geadopteerde dochter Anna Mitchell-Hedges (toentertijd 17 jaar oud) ergens tussen 1924 en 1927.
De heer Hedges was een ware avonturier en vocht in zijn tochten regelmatig met roofdieren als krokodillen en oceaandieren. Primitieve stammen aanbaden hem als een god en boden hem hun beste dames aan als bruiden.

Hoe gaaf legendes ook zijn en hoe bijzonder (en groot) de verhalen ook worden: Ze zijn helaas niet altijd te vertrouwen. Of de legende van de Mitchel Hedges Skull echt op nep is; dat mag je zelf bepalen na het lezen van de in dit blog verwerkte informatie.

De onderzoeken van de hierboven genoemde musea betroffen enkele van de meest bekende kristallen schedels, maar niet de “Mitchell-Hedges schedel”. De Mitchel-Hedges schedel is gevonden door de ontdekkingsreiziger Frederick Albert Mitchel-Hedges (ook wel ‘Mike’ genoemd) en zijn geadopteerde dochter Anna Mitchell-Hedges (toentertijd 17 jaar oud) ergens tussen 1924 en 1927.
De heer Hedges was een ware avonturier en vocht in zijn tochten regelmatig met roofdieren als krokodillen en oceaandieren. Primitieve stammen aanbaden hem als een god en boden hem hun beste dames aan als bruiden.

De meest omschreven verhalen.

Het meest omschreven verhaal is dat van Frederick en Anna die rondom het jaar 1940 aangaven een schedel te hebben gevonden onder een ingestort altaar in een oude Maya-piramide in de jungle van Lubaantun, Belize. Een archeologisch reservaat. Echter zijn er geen bewijzen over de archeologische opgraving; niets is vastgelegd. Daardoor wordt het in twijfel getrokken door experts.

Lubaantun ligt in het zuidelijke district Toledo en staat bekend als de ‘plaats van de gevallen stenen’. Het wordt beschouwd als een kleine Maya-nederzetting en is het grootste ceremoniële centrum van Zuid Belize.

Verhalen verspreiden van het bijzondere relikwie.

Na de dood van Frederick Albert Mitchel-Hedges spendeerde Anna tientallen jaren aan het verspreiden van de legende met verhalen. Ze nam deel aan internationale tournees waar ze lezingen gaf over de vermeende krachten en het mythische verleden van het relikwie. Ook bezocht ze televisieprogramma’s zoals ‘Arthur C. Clarke’s Mysterious World’ van Discovery Channel (16 September 1980). Het publiek van dit televisieprogramma vertelde dat Anna beweerde dat de Maya’s haar hadden verteld dat de schedel werd gebruikt om de dood aan te roepen. Later in dit blog kom ik terug op deze uitzending (bij de onderzoeken van Alan Jobbins).
Anna nam de schedel op haar reizen mee.
Volgens Anna had de schedel voorspellende krachten om nare gebeurtenissen te voorkomen.
Wat mooi is; de oogkassen van deze schedel werken als een soort prima’s; zij verstrooien het licht waardoor de schedel met de juiste lichtval op lijkt te lichten net als een lamp.

Verhalen verspreiden van het bijzondere relikwie.

Na de dood van Frederick Albert Mitchel-Hedges spendeerde Anna tientallen jaren aan het verspreiden van de legende met verhalen. Ze nam deel aan internationale tournees waar ze lezingen gaf over de vermeende krachten en het mythische verleden van het relikwie. Ook bezocht ze televisieprogramma’s zoals ‘Arthur C. Clarke’s Mysterious World’ van Discovery Channel (16 September 1980). Het publiek van dit televisieprogramma vertelde dat Anna beweerde dat de Maya’s haar hadden verteld dat de schedel werd gebruikt om de dood aan te roepen. Later in dit blog kom ik terug op deze uitzending (bij de onderzoeken van Alan Jobbins).
Anna nam de schedel op haar reizen mee.
Volgens Anna had de schedel voorspellende krachten om nare gebeurtenissen te voorkomen.
Wat mooi is; de oogkassen van deze schedel werken als een soort prima’s; zij verstrooien het licht waardoor de schedel met de juiste lichtval op lijkt te lichten net als een lamp. Misschien was dit wat zij zag door de gaten van de pyramide tijdens de expeditie?

In het interview vertelde ze over de schedel en over rituelen.

Anna bracht de schedel naar Londen omdat ze wilde dat het British museum (het ‘museum of mankind’) het artefact zou testen om de oorsprong vast te stellen.
Anna vertelde in het interview dat de Maya’s hadden aangegeven dat zij de schedel gebruikte om over de dood te bepalen of om mensen te helen. En dat wanneer een ceremoniemeester (medicijnen-man of heksen-dokter) te oud werd, een jongere ceremoniemeester werd gekozen. Beiden zouden voor het altaar met de schedel gaan liggen waarnaar de hoge priester een ritueel zou uitvoeren. Tijdens dit ritueel zou de kennis van de oude ceremoniemeester overgaan op de jongere aangewezene. Hierna zou de oudere persoon vredig komen te sterven en de jonge persoon zou als een zeer wijze man herrijzen.
De schedel zou beschikken over enorme krachten om je te helpen, maar hij zou je ook waarschuwingen kunnen geven.

Qua uiterlijk heeft de schedel de werkelijke vorm van een menselijk schedel; inclusief alle inkepingen en deukjes in je hoofd. Wanneer je diep in de ogen kijkt zie je de werkelijke vormen van de oogkassen. Ook kan de kaak bewegen als die van een menselijke schedel.
Thomas Gann en Lady Richmond Brown waren aanwezig bij de bevindingen maar hielden zich op de achtergrond.
Frederick Mitchel-Hedges beweerde dat de schedel de belichaming was van het kwaad.
De foto waar drie personen op staan is van Frederick, Richmond en Thomas.
Maar de vraag bleef ‘was de schedel echt het symbool van de dood’ welke door de eeuwen heen was ontstaan of was het een moderne schedel?
De enige hint hiervan ligt in de zeer gelijkwaardige schedel de ‘Smithsonian skull’. Deze bevat sporen welke afkomstig lijken te zijn van moderne bewerkingsgereedschappen. Later in dit blog ga ik verder in op deze mooie schedel.

In het interview vertelde ze over de schedel en over rituelen.

Anna bracht de schedel naar Londen omdat ze wilde dat het British museum (het ‘museum of mankind’) het artefact zou testen om de oorsprong vast te stellen.
Anna vertelde in het interview dat de Maya’s hadden aangegeven dat zij de schedel gebruikte om over de dood te bepalen of om mensen te helen. En dat wanneer een ceremoniemeester (mediceijnen-man of heksen-dokter) te oud werd, een jongere ceremoniemeester werd gekozen. Beiden zouden voor het altaar met de schedel gaan liggen waarnaar de hoge priester een ritueel zou uitvoeren. Tijdens dit ritueel zou de kennis van de oude ceremoniemeester overgaan op de jongere aangewezene. Hierna zou de oudere persoon vredig komen te sterven en de jonge persoon zou als een zeer wijze man herrijzen.
De schedel zou beschikken over enorme krachten om je te helpen, maar hij zou je ook waarschuwingen kunnen geven.

Qua uiterlijk heeft de schedel de werkelijke vorm van een menselijk schedel; inclusief alle inkepingen en deukjes in je hoofd. Wanneer je diep in de ogen kijkt zie je de werkelijke vormen van de oogkassen. Ook kan de kaak bewegen als die van een menselijke schedel.

Thomas Gann en Lady Richmond Brown waren aanwezig bij de bevindingen maar hielden zich op de achtergrond.
Frederick Mitchel-Hedges beweerde dat de schedel de belichaming was van al het kwaad.
De foto waar drie personen op staan is van Frederick, Richmond en Thomas.
Maar de vraag bleef ‘was de schedel echt het symbool van de dood’ welke door de eeuwen heen was ontstaan of was het een moderne schedel?
De enige hint hiervan ligt in de zeer gelijkwaardige schedel de ‘Smithsonian skull’. Deze bevat sporen welke afkomstig lijken te zijn van moderne bewerkingsgereedschappen. Later in dit blog ga ik verder in op deze mooie schedel.

Handmatig gemaakte kristallen schedels.

Wat doet wijzen op een aangekochte schedel: Er zijn bewijzen gevonden dat de schedel in 1944 werd gekocht door Frederick Mitchell-Hedges van een Britse kunst- en antiekhandelaar uit Londen de heer ‘Sydney Burney’ op een veiling gehouden in 1943 bij Sotheby’s.

Handmatig gemaakte kristallen schedels.

Wat doet wijzen op een aangekochte schedel: Er zijn bewijzen gevonden dat de schedel in 1944 werd gekocht door Frederick Mitchell-Hedges van een Britse kunst- en antiekhandelaar uit Londen de heer ‘Sydney Burney’ op een veiling gehouden in 1943 bij Sotheby’s.

Volgens Anna had Burney de schedel als borg in bezit, in ruil voor geld om een expeditie te kunnen bekostigen. Burney wilde geld zien van haar vader wat niet kwam. Daarom werd de schedel geveild, om zo haar vader te dwingen de schedel terug te kopen (en dus het geleende geld terug te betalen). Hedges kwam achter de veiling middels het lezen van een advertentie in de krant over de Sotheby veiling.
In de documenten van Sotheby’s stond dat de schedel uiteindelijk níet was geveild, maar dat de schedel in 1944 rechtstreeks door Hedges was gekocht voor een bedrag van £400.

Frederick wie bekend stond om het ‘mooier maken’ van zijn verhalen, beweerde dat de schedel een relikwie was van meer dan 3600 jaar oud. Hij zei dat de schedel ooit in het bezit was geweest van een Maya-hogepriester die met de magie van de schedel de dood van anderen kon beramen. Hierdoor kreeg de schedel de bijnaam “schedel des oordeels”. Frederick vertelde dat sommige personen waren overleden na gelachen te hebben om zijn verhalen over de schedel en dat andere mensen ernstig ziek waren geworden.

Vele magische kristallen schedels.

Zoals met veel dingen die bekend worden of ‘op de markt komen’, kwamen er plots uit diverse privé collecties allerlei magische schedels boven. Deze schedels hadden bijzondere en soms exotische namen zoals Max, Sha Na Ra en Amar.

Max werd rond het jaar 1925 gevonden in een Mayaanse graftombe te Guatemala. Het schijnt dat mensen die in aanraking komen met Max een telepathische verbinding ervaren en dat Max een onderdeel was van de volkeren van Atlantis en de Maya’s. Max is een grote schedel en weegt ruim 8kg!

Musea met vergelijkbare schedels in hun collecties zoals het ‘Musee du Quai Branly‘ in Parijs en het ‘British Museum‘ in Londen bekrachtigde de verhalen. Deze beide musea hadden hun schedels al ruim 100 jaren tentoongesteld als ‘Meso-Amerikaanse Azteekse artefacten’. Ook al was de authenticiteit van de betreffende schedels al in het begin van de 20e eeuw in twijfel getrokken door onderzoekers.

Door alle verhalen tezamen en de grote input van Anna werd de legende van de 13 schedels min of meer bekrachtigd. Ook dat de schedels onderdeel waren van een profetie: ‘De 13 oorspronkelijke schedels die de geheimen bewaarden die cruciaal zouden zijn voor het menselijke bestaan. Deze bronnen van kennis zouden pas naar buiten treden wanneer de mensheid er klaar voor is’.

Is de Mitchel Hedges skull echt of nep?

Na de dood van Anna (11 April 2007, met een leeftijd van 100 jaren oud) die tot haar einde volhield dat de Mitchell-Hedges schedel uit de pyramide kwam, erfde haar familie de schedel. De laatste acht jaar van haar leven was ze samen met haar man Bill Homann in Chesterton, U.S. van Indiana. Hij trouwde met Anna in 2002. Anna was toen 92 jaar oud en hij was bijna 40 jaren jonger. Homann zag Anna als zijn mentor en zijn spirituele leider.

In de beker waren onregelmatige etsmarkeringen te zien die overeen kwamen met handgereedschap. Deze markeren waren niet consistent met de markeringen op de schedel. Door dit vergelijk kwamen er bewijzen boven dat er andere gereedschappen waren gebruikt. Zoals roterende gereedschappen als een wiel of diamanten polijstmiddelen om de schedel te bewerken. Deze gereedschappen kwamen pas beschikbaar na de Spaanse verovering en de daaropvolgende val van de inheemse bevolking van Mexico.

Onderzoeken door het Smithsonian’s National Museum of Natural History.

Homann liet de schedel in 2007 onderzoeken door het Smithsonian’s National Museum of Natural History. Door de eerder benoemde mevrouw Jane MacLaren Walsh.
Er werd gebruik gemaakt van een SEM; een scanning-electron-microscope.
MacLaren Walsh vergeleek samen met de eerder benoemde mevrouw Sax de oppervlakte van de schedel met de oppervlakte van een echte Meso-Amerikaanse kristallen beker: Eén van de weinige pre-Colombiaanse kristallen objecten.
In de beker waren onregelmatige etsmarkeringen te zien die overeen kwamen met handgereedschap. Deze markeren waren niet consistent met de markeringen op de schedel. Door dit vergelijk kwamen er bewijzen boven dat er andere gereedschappen waren gebruikt. Zoals roterende gereedschappen als een wiel of diamanten polijstmiddelen om de schedel te bewerken. Deze gereedschappen kwamen pas beschikbaar na de Spaanse verovering en de daaropvolgende val van de inheemse bevolking van Mexico.

Onderzoeken door gemmologist Alan Jobbins.

De heer Alan Jobbins (pionier gemmologist) gaf in het tv programma ‘Arthur C. Clarke’s Mysterious Would’, op Discovery Channel aan dat hij geen beschadigingen of kenmerken op de Mitchel-Hedges schedel kon traceren, om het gebruik van metalen gereedschappen te bevestigen. Maar hij geeft ook aan dat deze bewijzen wellicht goed verborgen kunnen zijn tijdens de verfijnde vervaardiging van de schedel. Jobbins gaf aan dat het produceren van een schedel van deze kwaliteit zeer veel uren in beslag zou nemen. Zelfs met het gebruik van moderne diamanten gereedschappen.

Onderzoeken door gemmologist Alan Jobbins.

De heer Alan Jobbins (pionier gemmologist) gaf in het tv programma ‘Arthur C. Clarke’s Mysterious Would’, op Discovery Channel aan dat hij geen beschadigingen of kenmerken op de Mitchel-Hedges schedel kon traceren, om het gebruik van metalen gereedschappen te bevestigen. Maar hij geeft ook aan dat deze bewijzen wellicht goed verborgen kunnen zijn tijdens de verfijnde vervaardiging van de schedel. Jobbins gaf aan dat het produceren van een schedel van deze kwaliteit zeer veel uren in beslag zou nemen. Zelfs met het gebruik van moderne diamanten gereedschappen.

Jobbins verwacht dat een kristal van dit formaat en van deze kwaliteit hoogstwaarschijnlijk afkomstig is uit Brazilië, rondom het jaar 1700.
Wanneer de schedel is vervaardigd; dat is voor hem gissen.
Anna was het totaal niet eens met de bevindingen van Jobbins. Zij geeft aan dat de schedel ver voor 1700 was ontstaan; ruim 3600 jaar geleden. De Maya’s hadden haar deze bevestiging gegeven.

Europese gezichtskenmerken.

De forensisch kunstenaar Gloria Nusse gebruikte technieken gemaakt om schedels van onbekende menselijke slachtoffers te reconstrueren op de kristallen schedel. Zij ondervond dat de Mitchell-Hedges schedel vrouwelijke Europese gezichtskenmerken had, wat aangeeft dat de schedel waarschijnlijk is gemaakt aan de hand van de kenmerken van een echte menselijke schedel uit Europa.

De bevindingen van MacLaren Walsh, Sax, Nusse en Jobbins tonen aan dat het gaat om een artefact overeenkomstig uit de 19e eeuw, mogelijk begin 20e eeuw.
MacLaren Walsh gaf daarnaast ook aan dat de Mitchel-Hedges schedel bijna identieke afmetingen had als één van de andere museum schedels; wellicht dat het kopieën van elkaar zijn? De Mitchel Hedges schedel was alleen gedetailleerder in de onderkaak en had tanden die realistischer waren.

Hewlett Packard, het laboratorium onderzoek.

Het onderzoek door kunstrestaurateur Frank Dorland.

De eerder benoemde heer Frank Dorland (van de brief uit 1968) heeft in de jaren 70 de Mitchell-Hedges schedel onderzocht en vond op de tanden duidelijke krassen en mechanisch geslepen sporen.
Richard Garvin (destijds een schrijver voor een marketingbedrijf en verantwoordelijke voor het advertentieaccount van Hewlett Packard) zorgde ervoor dat de schedel ook werd onderzocht in het HP Crystal laboratorium in Santa Clara.
Zowel Dorland als Garvin bevestigde dat de schedel was geslepen uit één stuk gesteente. Dorland dacht dat de schedel gemaakt was uit composiet, Garvin bevestigde dat het ging om kristal.

De Maya-archeoloog Norman Hammond registreerde dat er gaatjes in de schedel aanwezig waren welke hoogstwaarschijnlijk pinnen ondersteunde, wat je krijgt te zien wanneer er wordt geboord met metaal.

Uitingen over de Mitchel-Hedges schedel.

In het Britse tijdschrift ‘Man’, Juli 1936 (een tijdschrift van het Royal Anthropological Institute van Groot Brittannië en Ierland), heeft ook een artikel gestaan over de Mitchel-Hedges schedel. Zij hadden een foto gepubliceerd van een schedel welke precies oogt als de Mitchel-Hedges schedel, alleen was deze schedel genaamd ‘Burney skull‘.
Wellicht dat de eerder genoemde Sydney Burney (van het verhaal over de veiling) de ‘Mitchel-Hedges skull’ de ‘Burney skull’ noemde en dat de naam nadien is gewijzigd en het verhaal erbij is gekomen? Of dat er daadwerkelijk meer exemplaren van deze schedel bestaan met exact dezelfde afmetingen.

Een televisieprogramma in de UK, genaamd ‘Five’ zond in April 2009 een uitzending uit over het verhaal van de Mitchel-Hedges schedel. Zij gaven aan dat de schedel destijds recent onderzocht was met speciale microscopen door het Smithsonian Institution (het eerder beschreven onderzoek door MacLaren Walsh). En dat er bevindingen waren dat er gebruik gemaakt was van gereedschappen welke niet door de Maya’s en de Azteken werden gebruikt (Zoals kwam uit de beschreven onderzoeken van; MacLaren Walsh, Sax, Nusse, Jobbins, Hewlett Packard, Dorland en Hammond).
Ook trokken zij de conclusie dat het ging om een voorwerp afkomstig uit de tweede helft van de 19e eeuw.

Verdere onderzoeken van de Mitchel-Hedges schedel.

Na de resultaten van al deze onderzoeken weigerde Anna Mitchel Hedges de schedel beschikbaar te stellen voor verdere wetenschappelijke onderzoeken. Zij wilde niets horen over de ontkrachting van de legende.

Bill Homann stelt de geërfde schedel naar gevonden informatie op verzoek beschikbaar aan zowel publiek als onderzoekers. Echter zijn er ook bronnen die vermelden dat het eigenaarschap van Homann nog niet zwart op wit vast ligt. Er zijn verschillende neven en nichten van Anna die het testament van Anna aanvechten. Dat houdt in dat de schedel niet rond mag gaan, tot het besluit van de nalatenschap definitief is vastgelegd.

Alle over deze Mitchel-Hedges skull te vinden informatie tezamen lijkt erop te wijzen dat het verhaal over de pyramide in Lubaantun Belize helaas niet op basis van feiten berust. Ook de bewijsmaterialen spreken de authenticiteit van de  Mitchel-Hedges schedel tegen. Daardoor wordt de legende in mijn ogen helaas maar volledig ontkracht.

Bill Homann stelt de geërfde schedel naar gevonden informatie op verzoek beschikbaar aan zowel publiek als onderzoekers. Echter zijn er ook bronnen die vermelden dat het eigenaarschap van Homann nog niet zwart op wit vast ligt. Er zijn verschillende neven en nichten van Anna die het testament van Anna aanvechten. Dat houdt in dat de schedel niet rond mag gaan, tot het besluit van de nalatenschap definitief is vastgelegd.

Alle over deze Mitchel-Hedges skull te vinden informatie tezamen lijkt erop te wijzen dat het verhaal over de pyramide in Lubaantun Belize helaas niet op basis van feiten berust. Ook de bewijsmaterialen spreken de authenticiteit van de  Mitchel-Hedges schedel tegen. Daardoor wordt de legende in mijn ogen helaas maar volledig ontkracht.

De conclusie over de legende van de 13 kristallen schedels.

Er hebben zoveel onderzoeken plaatsgevonden. In dit blog heb je kunnen lezen over de bevindingen van tien specialisten. Allen stellen dat het gaat om niet pre-Colobiaanse kristallen objecten.
Wat zijn jouw eigen gedachten na het lezen van dit blog? Is de legende over de 13 kristallen schedels echt of nep?

Ten slotte voor mijzelf; ik vind legendes en mythen iets magisch hebben. Daardoor wil ik er eigenlijk voor kiezen om te geloven in de 13 oorspronkelijke schedels. Maar gezien de feiten; alle onderzoeken ontkrachten de verhalen.
Ík denk dus dat de legende over de 13 kristallen schedels niet waar is.

Door Gemma van den Berg van praktijk Āyus Hartelicht
– In contact met jezelf –
Praktijk voor ontspanning, ontwikkeling en traumaverwerking.
©